همه چیز از یک گره شروع شد!

ماجرا از یه گره شروع شده بود. یه گره، که من از برادرم پرسیدم، "هیچ جوری نمیشه این گره رو بازش کرد؟" نفهمیدم چرا. ولی دیدم که گوشه لبش یه لبخندی اومد. اما لبخندش با خنده های همیشگیش فرق داشت. خنده نبود. شاید یه جورایی دلهره و اضطراب بود. با خودم گفتم، نکنه که من حرف ناراحت کننده ای زدم؟!!آخه چیز بدی که نپرسیده بودم، فقط پرسیدم این گره رو چه طور میشه باز کرد. اصلا شایدم نمیشه باز کرد.
من یه حدیثی از حضرت رسول شنیده بودم که :" هرکس بشنود صدای مسلمانی را که فریاد می کند: مسلمانان به فریادم برسید و به او کمک نکند, دیگر مسلمان نیست" پس یکی باید بیاد این گره رو برامون باز کنه یا نه؟ باید منتظر بمونیم تا یه بچه مسلمون بیاد کمک یا نه؟.
 

آدامسِ دنیا

بعضی‌ها آدامس را برای مزه‌اش می‌خورند، بعضی‌ها هم برای خوش‌بوکنندگی‌اش. اما گاهی- و شاید بیشتر وقت‌ها- آدامس می‌شود بازیچه دهان! انگار برای بازی و سرگرمی می‌خوردندش. این طوری تا هر وقت که بخواهد با آن بازی می‌کند و وقتی دیگر به دردش نخورد، بیرون می‌اندازدش.

داستان ما و دین و دنیا هم همین‌طور است. دین را مانند آدامس در دهان می‌چرخانیم و آن قدر بازی‌اش می‌دهیم تا دیگر هیچ لذتی برای خودمان و هیچ فایده‌ای برای دنیایمان نداشته باشد. آن وقت خیلی راحت آن را بیرون می‌اندازیم و دنیا را بندگی می‌کنیم! خیلی وحشت‌ناک است، نه؟ اما این حقیقتی است که امام حسین علیه‌السلام فرموده‌اند:

اِنَّ النّاسَ عَبیدُ الدُّنْیا وَ الدِّینُ لَعْقٌ عَلى اَلْسِنَتِهِمْ یَحوطونَهُ ما دَرَّتْ مَعائِشُهُمْ فَاِذا مُحِّصوا بِالْبَلاءِ قَلَّ الدَّیّانونَ

مردم بنده دنیا هستند و دین بازیچه زبان آن‌هاست؛ تا جایى که دین وسیله زندگى آن‌هاست، دین دارند و چون در معرض امتحان قرار گیرند، دین‌داران کم مى‌شوند. (تحف العقول، ص245)