آدامسِ دنیا

بعضی‌ها آدامس را برای مزه‌اش می‌خورند، بعضی‌ها هم برای خوش‌بوکنندگی‌اش. اما گاهی- و شاید بیشتر وقت‌ها- آدامس می‌شود بازیچه دهان! انگار برای بازی و سرگرمی می‌خوردندش. این طوری تا هر وقت که بخواهد با آن بازی می‌کند و وقتی دیگر به دردش نخورد، بیرون می‌اندازدش.

داستان ما و دین و دنیا هم همین‌طور است. دین را مانند آدامس در دهان می‌چرخانیم و آن قدر بازی‌اش می‌دهیم تا دیگر هیچ لذتی برای خودمان و هیچ فایده‌ای برای دنیایمان نداشته باشد. آن وقت خیلی راحت آن را بیرون می‌اندازیم و دنیا را بندگی می‌کنیم! خیلی وحشت‌ناک است، نه؟ اما این حقیقتی است که امام حسین علیه‌السلام فرموده‌اند:

اِنَّ النّاسَ عَبیدُ الدُّنْیا وَ الدِّینُ لَعْقٌ عَلى اَلْسِنَتِهِمْ یَحوطونَهُ ما دَرَّتْ مَعائِشُهُمْ فَاِذا مُحِّصوا بِالْبَلاءِ قَلَّ الدَّیّانونَ

مردم بنده دنیا هستند و دین بازیچه زبان آن‌هاست؛ تا جایى که دین وسیله زندگى آن‌هاست، دین دارند و چون در معرض امتحان قرار گیرند، دین‌داران کم مى‌شوند. (تحف العقول، ص245)