انتخاب زیبا

وقتی دوراهی را درست تشخیص دادی، خیالت راحت باشد که اگر حداقل‌هایی را داشته باشی، راه را هم درست انتخاب می‌کنی. اصلاً دیگر نباید گفت «درست»، باید گفت «زیبا». معلوم است کسی که تمام همّ‌وغمّ‌ش آخرت است، دنیا را به هیچ می‌انگارد و انتخاب‌هایش را نورانی می‌کند. چنین فردی چون یک‌چیز مهم دارد، همیشه بهترین‌ها را انتخاب می‌کند. آن یک‌چیز چیست؟ عزت!

عزت اگر بود، دیگر همه‌چیز روبه‌راه می‌شود. چون برای آدم عزیز، نه ذلتِ گناه پذیرفتنی است و نه ذلتِ تواضع در مقابل گناه‌کار. حالا اگر این آدم عزیز سیدالشهدا باشد و دوراهیِ پیشِ رو را افراد ذلیلی چون یزید و ابن‌زیاد ایجاد کرده باشند، دیگر انتخاب درست یعنی چه؟ اینجا باید به دنبال انتخاب زیبا بود، انتخاب زیبایی که به زیباترین شکل بیان می‌شود:

أَلَا وَإنَّ الدَّعِیَّ ابْنَ الدَّعِیِّ قَدْ رَکَزَ بَیْنَ اثْنَتَیْنِ: بَیْنَ السِّلَّه وَالذِّلَّه؛ وَهَیْهَاتَ مِنَّا الذِّلَّه!

آگاه‌ باشید که‌ این‌ مرد بی‌پدر؛ حرام‌زاده پسر حرام‌زاده‌ (عُبیدالله‌‌بن‌‌زیاد) مرا بر سر دوراهى نگه داشته: یا با شمشیر جنگ‌ کردن‌ و شربت‌ شهادت‌ نوشیدن یا تن‌ به‌ ذلّت‌ و خواری‌ دادن‌؛ وهَیْهَاتَ مِنَّا الذِّلَّه، چقدر ذلّت‌ از ما دور است‌! (اللهوف، 97)

با این جملات حماسی و زیبا،‌ تعجب ندارد که بعضی‌ها ذلتِ سازش را ترجیح می‌دهند بر عزتِ مقاومت؟