در
روایت است که أمیرالمؤمنین علیه السّلام در میان أصحاب خود نشسته
بود، که زنی زیبا و جمیل از آنجا عبور کرد. و این گروه چشم‌های خود
را با نگاهی طولانی به او دوختند. در این حال حضرت فرمود: چشم‌های
این مردان، گشاده، و تیزبین، و دنبال کنندۀ مطلوب از راه دور است. و
همین چشم‌چرانی، سبب هیجان نفوس آنها برای آمیزش و لمس نمودن
زنان است. بنابراین اگر أحیاناً چشم شما به زن زیبائی افتاد، که
برای شما شگفت‌آور و دلپسند بود، فوراً بروید؛ و با عیال خودتان در
منزل آمیزش نموده، و همبستر شوید: زیرا زوجۀ شما هم زنی است مانند
سایر زنان (و بواسطۀ آمیزش، هیجان شهوت فرو می‌ریزد. و سکون و آرامش
برای شما پیدا می‌شود، و خیال و خاطرۀ آن زن زیبا و جمیل از فکرتان
بیرون می‌رود). مردی از خوارج که سخن حضرت را شنید؛ گفت: خدا این
مرد کافر را بکشد؛ چقدر دانا و بینا و فقیه و عاقبت اندیش و به اسرار
احکام آشنا و بصیر است؟! اصحاب آن حضرت از جا برجستند، تا او را
بکشند. حضرت فرمود: آرام باشید؛ جزای او نیست مگر دشنامی در مقابل
دشنامی که داده است؛ و یا عفو و گذشت از گناهی را که مرتکب گردیده
است. در این قضیّه می بینیم آن حضرت در زمان خلافت خود که از
جهت قدرت ظاهری به حدّ أعلا بود، در اثر دشنام مردی که از خوارج
بود، از قانون قران به قدر سر موئی تجاوز ننموده؛ و همان عین
برگرداندن دشنام را جزای وی می‌داند؛ و عفو و اغماض را نیز در درجۀ
بهتر و عالی تر قرار میدهد.
