چرا چیزی میگویید که نمی توانید به آن عمل کنید؟

علامه طباطبائى در «المیزان» مى گوید: «فرق است بین این که انسان سخنى را بگوید که انجام نخواهد داد، و بین این که، کارى که مى گوید را انجام ندهد، اولى دلیل بر نفاق است و دومى دلیل بر ضعف اراده». ظاهراً منظور این است: گاه انسان سخنى مى گوید که از اول تصمیم دارد انجام ندهد، این یک نوع «نفاق» است، اما گاه از اول تصمیم بر عمل دارد، ولى بعداً پشیمان مى شود، این دلیل «ضعف اراده» است. به هر حال، آیه فوق هرگونه تخلف از عهد و پیمان و وعده، و حتى به گفته بعضى، «نذر» را نیز شامل مى شود، و لذا در فرمان «مالک اشتر» مى خوانیم: على علیه السلام به او فرمود: «از این که به مردم وعده بدهى و تخلف کنى سخت بپرهیز، زیرا این موجب خشم عظیم در نزد خدا و مردم خواهد شد، چنان که قرآن مى گوید: کَبُرَ مَقْتاً عِنْدَ اللّهِ أَنْ تَقُولُوا ما لا تَفْعَلُونَ». و در حدیثى از امام صادق علیه السلام مى خوانیم: «وعده مؤمن به برادرش نوعى نذر است، هر چند کفاره ندارد، و هر کس خلف وعده کند با خدا مخالفت کرده، و خویش را در معرض خشم او قرار داده، و این همان است که قرآن مى گوید: یا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا لِمَ تَقُولُونَ ما لا تَفْعَلُونَ کَبُرَ مَقْتاً عِنْدَ اللّهِ أَنْ تَقُولُوا ما لا تَفْعَلُونَ». و در حدیثى دیگر از امام صادق علیه السلام مى خوانیم:«عالم کسى است که عملش، گفتارش را تصدیق کند، و هر کس عملش گفتارش را تصدیق نکند، عالم نیست». منبع: تفسیر نمونه