از تو می‌نویسم ای مهربان‌ترین..

از تو می‌نویسم ای مهربان‌ترین..
از تو که تمام هستی‌ام هستی..
از تو می‌نویسم مهدی جان..
در این روزگار غریب، در سنگین‌ترین لحظه‌ها..
دل‌شکسته.. گوشه‌ای نشسته‌ و به عبور ثانیه‌های تکراری زندگی‌ نگاه می‌کنم..
همین‌جا، باز هم آرامشم تویی.. امیدم تویی..
.
بابای مهربون! مهدی جان، به تو دلخوشم

محبت تنها هدیه ای است که نیاز به بسته بندی ندارد...

دستهایم بوی خدا میدهد...

از بس دستهایم را بلند کرده ام و صدایش کرده ام دستهایم بوی خدا میدهد

نهی ازمنکر...

تنها عنایت تو مرا میدهد نجات

شیعه تمام عیار علی شدن...

حرفی هم باقی می ماند؟

زمین زدن بعضی عشق ها...

توصیه امروزولی امرمسلمین

الهی و ربی...

شیعه یعنی مراقبت از نفس...

شیعه یعنی مراقبت از نفس...
نشست و برخاستش، برو و بیاش، نگاهاش و صحبتاش.. اینا چیزایی هستن که باید همیشه زیر نظر برج مراقبتِ نفس باشه تا مبادا اشتباهی صورت بگیره..
بعضی وقتا یه اشتباه کوچیک می‌تونه فاجعهٔ بزرگی به بار بیاره..


إِنَّ السَّمْعَ وَ الْبَصَرَ وَ الْفُؤادَ کُلُّ أُولئِکَ کانَ عَنْهُ مَسْؤُلاً
گوش و #چشم و #قلب، همه مورد پرسش واقع خواهند شد..
(سورهٔ اسراء-آیه۳۶)

رضایت به گناه ...

مسئله رضایت به گناه گنهکاران جزء گناهان کبیره شمرده شده و حتى عذاب الهى دامن چنین افرادى را مى گیرد. در داستان کشتن ناقه ثمود قرآن مى گوید: همه آن قوم بر اثر عذاب الهى از میان رفتند در حالى که همان گونه که در کلام دیگرى از امیرمؤمنان به آن اشاره شده ناقه ثمود را یک نفر کشت و چون دیگران به آن رضایت دادند خداوند همگى را عذاب کرد. با صراحت در روایات آمده است که هر کس به کار دیگرى رضایت دهد در سلک و گروه او قرار خواهد گرفت. منتها مجرمان، دو گناه دارند و راضیان به اعمال آنها یک گناه، راضیان به اعمال نیک یک ثواب دارند و عاملان دو ثواب. در اینجا ممکن است سؤالى مطرح شود که ما روایات فراوانى داریم که نیت معصیت، معصیت نیست در حالى که انسانى که نیت معصیت مى کند در آن لحظه قطعاً راضى به معصیت است. جایى که رضایت به معصیت خود گناهى نداشته باشد رضایت به معصیت دیگرى چگونه ممکن است موجب گناه شود؟ پاسخ این سؤال روشن است; شخصى که نیت معصیت مى کند رضایت به معصیتى داده که انجام نشده و این شخص با کسى که به معصیت و گناهى که انجام گرفته است رضایت مى دهد تفاوت بسیار دارد

خوش دارم گمنام و تنها باشم ...

خدایا... خوش دارم گمنام و تنها باشم تا در غوغای کشمکش های پوچ مدفون شوم. "دکتر مصطفی چمران"

عجله و سستی...

در حدیثى از پیامبر اکرم صلى الله علیه وآله مى خوانیم: «مردم را عجله (بى جا) هلاک مى کند و اگر مردم در کارها درنگ مى کردند (و با آرامش و دقت کارها را انجام مى دادند) احدى هلاک نمى شد». در حدیث دیگرى از امام امیرمؤمنان علیه السلام در غررالحکم: «عجول، خطاکار است هر چند (تصادفاً) پیروز شود و کسى که با تأنى (و حساب) کار مى کند به واقع مى رسد هر چند (در پاره اى از اوقات، ظاهراً) ناکام شود». در حدیث دیگرى از ایشان: «کسى که بتواند خود را از چهار چیز بازدارد سزاوار است که هرگز گرفتار حادثه ناگوارى نشود. عرض کردند: اى امیرمؤمنان آن چهار چیز چیست؟ فرمود: عجله و لجاجت و خودپسندى و تنبلى». به هر حال امام (علیه السلام) دو چیز را در این جا نشانه حماقت و نادانى مى شمرد: نخست تعجیل کردن قبل از فراهم شدن امکانات است مثل این که کسى در فصل غوره کردن درختان انگور اصرار بر چیدن انگور داشته باشد که نشانه نادانى است و دیگر این که وقتى فرصت ها فراهم مى شود سستى کند و به اصطلاح این دست و آن دست نماید تا فرصت از دست برود; فرصتى که شاید هرگز بازنگردد این هم نشانه بى خبرى و نادانى است ...

وقتی خشمگین شدی...

خشم همنشین بسیار بدی است عیب ها را آشکار ، بدی ها را نزدیک و خوبی ها را دور میکند. "حضرت علی علیه السلام"